Game, set en match

Wat heb ik lang lopen puzzelen, twijfelen en zoeken, maar eindelijk heb ik het gevonden. Dé sport voor mijn dochter. Tennis is het geworden.

Al heel lang klaagde het bij mij. Mijn kinderen zaten niet op een sport. Natuurlijk wel eerst zwemles met diploma A en B, maar voor mijn dochter volgde daarop niets. Het kwam er maar niet van, andere prioriteiten, druk op het werk en weer waren we een vakantie verder. En ik voelde me er een slechte moeder van. Zelf sport ik één keer in de week en liefst nog een keertje hardlopen erbij. Maar zij, die ook hartstikke sportief is, op vrijdag naar de Sport BSO gaat en op zaterdag naar scouting, had gewoon haar eigen sport niet. Ik kon ook niet echt iets handigs vinden wat ze én leuk vond én in mijn werkschema te passen was.

Maar zoals dat met zoveel dingen gaat, opeens kunnen alle puzzelstukjes op zijn plek vallen. Haar beste vriendinnetje en overbuurmeisje zit op tennis en daarmee kon ze vorige week mee om te kijken. Ze was hartstikke enthousiast, ook al was het een gevorderd groepje.
Daarnaast mag ze als 8-jarige nu zelf naar school fietsen, wat inhoudt dat ze ook best alleen naar tennis mag. Het geluk is namelijk dat er een tennisvereniging in de wijk zit. Dus geen drukke straten over, alles is binnen 5 minuten fietsen te bereiken en met een eigen sleutel op zak komt het ook na tennis wel goed. De tennisles start 25 minuten na het uitgaan van de school, dus sluit dat ook ideaal aan.

Gisteren hebben we alle formulieren ingevuld. Er bleken ook pasfoto’s nodig te zijn voor haar tennispasje. Op het station hebben we vier verschillende pasfoto’s laten maken waarvan één met haar overbuurmeisje en mijn dochter samen. Dikke pret natuurlijk.

Vanmorgen was ze helemaal zenuwachtig voor haar eerste echte tennisles. Ze had zelf haar tennistas met schoolspullen en tennisracket ingepakt en ging ook keurig op tijd naar school, waar ze normaal flink aangespoord moet worden.

Vanmiddag kwam ze heel blij terug van de tennisles. Nog helemaal in de nieuw aangeschafte tenniskleding en tennisschoenen en met een echt meisjes racket. “Ik vind dit het allerleukste en dit ga ik nog heel lang volhouden”, merkte ze op. En daar ben ik ook erg blij mee.

Vanavond konden we na het eten nog even een balletje slaan tegen de muur van de kerk in de straat. Haar vriendinnetje, mijn dochter en ik. Was dat even leuk. Misschien moet ik ook maar eens een kijkje nemen op de TV.